Έχω την εντύπωση ότι η κρίση είναι ένας ιός που εξαπλώνεται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς. Όσο εξαπλώνεται, πολλαπλασιάζεται το πρόβλημα, κάτι σαν τη Λερναία Ύδρα, πολύ πιο ύπουλο όμως. Έχει ένα περίεργο χαρακτηριστικό που συνδυάζεται άψογα στη νοοτροπία του Έλληνα. Ο Έλληνας πάντα θέλει και καταφέρνει μέχρι ένα σημείο να ζει σε μια πραγματικότητα λίγο καλύτερη, την οποία δημιουργεί στο μυαλό του. Ο Έλληνας είναι άνεργος, δεν έχει φράγκο, αλλά κάθε μεσημέρι θα πιει τον καφέ του στο πιο καλό και ακριβό μαγαζί.
Έχουμε μάθει να οικιοποιούμαστε συνήθειες με τρόπο ψυχαναγκαστικό. Από μια τέτοια κατάσταση προκύπτει μια κατηγορία ανθρώπων ιδιαίτερα μεγάλη που θα μπορούσε να λέγεται "ψυχαναγκαστικά άνεργοι", όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε ένας φίλος. Χειροτερεύουμε τη θέση μας, οι ίδιοι, γιατί φοβόμαστε ότι έχουμε λιγοστά ψυχικά αποθέματα σε περίπτωση που όλα αρχίσουν να δυσκολεύουν. Για παράδειγμα, όταν ξεμένουμε από λεφτά, τότε θα πάμε να ψωνίσουμε.
Οι περισσότερο σκεπτόμενοι ή καλύτερα αυτοί που αντιλαμβάνονται καλύτερα την δύσκολη κατάσταση που έρχεται, γιατί έχουν μάθει να ζουν στη δυσκολία, μιας χώρας στην οποία είναι λαμπρή εξαίρεση να ξεκινήσει μια μέρα και να πάει καλά μέχρι το βράδυ, ψάχνουν να δουν τι έγινε στην Αργεντινή την περίοδο της χρεοκοπίας της χώρας. Από το 1998 μέχρι το 2002, η Αργεντινή βρέθηκε σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εμάς, που ελπίζουμε να μην περάσουμε. Το νόμισμα υποτιμήθηκε εκπληκτικά σε σχέση με το δολλάριο και το ποσοστό φτώχειας έφτασε στο 57 %. Συνέβη το εξής τραγελαφικό, ένα αίτιο της κατάστασης της Αργεντινής ήταν ότι λίγα χρόνια νωρίτερα, λόγω μιας μικρής οικονομικής αστάθειας της Βραζιλίας και του Μεξικού, με την υποτίμηση του νομίσματός τους, αυξήθηκαν οι εξαγωγές τους με αποτέλεσμα να μειωθούν της Αργεντινής. Αργότερα, μετά την κρίση της Αργεντινής η μερική λύση ήρθε από την αύξηση των εξαγωγών για παρόμοιο λόγο.
Το κατά πόσο θα συμβεί κάτι ανάλογο με την περίπτωση της Αργεντινής, δε μπορούμε να το γνωρίζουμε, μπορούμε όμως να είμαστε πιο προετοιμασμένοι. Έχουμε μια πολύ διαφορετική νοοτροπία και φοβάμαι πως δε θα μας βοηθήσει, αν και στη δυσκολία οι Έλληνες αντιδρούν πολύ καλύτερα, όταν όμως φτάσει το αβγό στον κώλο. Το ότι προτιμούμε τον πιο ακριβό καφέ εν μέσω οικονομικής κρίσης, είναι συνηθισμένο. Το ότι όμως και αυτός ακριβαίνει τον καφέ για να αντιμετωπίσει την κρίση, σαν να είναι ατομική, εκμεταλλευόμενος την ηλιθιότητα, χτυπάει άσχημα.
Ακόμα είμαστε σ αυτή την φάση. Θα πιούμε καφέ με 4 ευρώ και όχι με 2. Θα δώσουμε να μας κάνει ο λογιστής τη φορολογική δήλωση με 100 ευρώ μέσα σε 10 λεπτά, γιατί τα ξέρει όλα, και θα βάλουμε το μυαλουδάκι μας να σκεφτεί λίγο, να την κάνουμε μόνοι μας και πολλά άλλα. Είμαι ανυπόμονος τι θα κάνει ο καφετζής και ο λογιστής τη στιγμή που όλοι θα πάρουν γραμμή τι παίζει, γιατί θα κοιτάξουν βαθυστόχαστα την τσέπη τους και θα δουν ότι είναι άδεια. Τότε, ξαφνικά από τον καφέ, θα αρχίζουμε να σπέρνουμε μαρουλάκια, στο χωριό. Στην Αθήνα θα αρχίζουν να τα σπάνε, όπως έγινε και στην Αργεντινή.
Μα είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε έγκαιρα την κατάσταση; Όχι δε νομίζω. Αλλά οι λίγοι θεωρούν προσβλητικό το να περάσουν κρίση. Γελοίο πραγματικά. Μας χρειάζεται ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών. Ουτοπικό, αλλά τόσο επίκαιρο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου