Τέλος ο Στρατός

Μετά από ένα χρόνο σχεδόν, ξανά εδώ. Στην ουσία ένας χρόνος χαμένος, αλλά γεμάτος εμπειρίες σημαντικές. Ο Στρατός είναι μια μικρή κοινωνία. Όλες οι πάστες των ανθρώπων είναι εκεί συγκεντρωμένες. Τα τελευταία χρόνια έχει χάσει λίγο τη σημασία του. Πολύ λίγα πράματα τηρούνται, αυτό που παραμένει σταθερό είναι το χώσιμο των φαντάρων. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ο θεσμός των επαγγελματιών φαντάρων, που πληρώνονται αδρά, για να κοροιδεύουν τον κόσμο. Σπάνια τηρείται κάποια ιεραρχία, που κάποτε ήταν ιερή.

Αυτοί οι επαγγελματίες γίναν στρατιωτικοί μόνο και μόνο για τα λεφτά. Ούτε για την αγάπη τους για το στρατό, ούτε για την αγάπη τους για την πατρίδα. Στην πραγματικότητα είναι απλοί φαντάροι, αλλά θέλουν να δείχνουν αξιωματικοί. Όταν είναι να δουλέψουν, πάντα θα βρουν κάποιον φαντάρο να τον αγγαρέψουν. Οι περισσότεροι απ' αυτούς κάθονταν όλη μέρα, και μόλις κατέβαινε ο Διοικητής αστραπιαία άρχιζαν μανιωδώς να δουλεύουν. Γελοιότητες.
Αντιθέτως εμείς οι φαντάροι, είμασταν για όλες τις δουλειές, για όλες τις καθαριότητες, είμασταν οι μόνοι για τις σκοπιές καθώς κάποιος που πληρώνεται με 1000 ευρώ είναι κρίμα να "φυλάει την πατρίδα" ή να πηγαίνει σε αγήματα για την σημαία.

Πληρωνόμασταν και εμείς βέβαια. Πόσα; Κρατηθείτε ... 8 ευρώ και 60 λεπτά. Από τα 800 περίπου που έπρεπε να παίρνουμε, τα υπόλοιπα είναι κρατήσεις, για το φαγητό και τη στέγη. Φαγητό με το οποίο κάναμε πειράματα με το στομάχι μας, που ήταν και πάντα λίγο και τη στέγη σε κάτι κτίρια παλιά με άθλιες τουαλέτες και κάτι αρουραίους μοσχαναθρεμμένους.
Πάντως ο μισθός αυτός ο τρανός, μας έδινε το περιθώριο να τρώμε από τη Λέσχη Αξιωματικών και από το Κέντρο Ψυχαγωγίας της Μονάδας. Επίσης, για να βγούμε έξω, έπρεπε να πληρώσουμε ταξί, γιατί ήταν κόστος και κόπος να βγάλει ένα όχημα η Μονάδα για την μεταφορά μας.

Βέβαια ο στρατός δεν είχε μόνο "καλά" ... είχε και πραγματικά καλά. Για κάθε άντρα είναι μια διαδικασία που πρέπει κατά τη γνώμη μου να περάσει. Είναι μια άριστη εμπειρία για τη ζωή. Μαθαίνεις τους ανθρώπους γύρω σου, πως σκέφτεται ο καθένας. Ποιοι σε βλέπουν σαν "φίλο - αδερφό" και ποιοι σε βλέπουν για πραγματικό φίλο και αδερφό. Περνάς κάποιες δύσκολες καταστάσεις (όχι όλοι) με κάποιους ανθρώπους με τους οποίους μένεις μαζί και δένεσαι μ αυτούς. Εγώ προσωπικά γνώρισα φοβερούς ανθρώπους έκανα πραγματικές φιλίες. Πολλές αναμνήσεις και ιστορίες που θα λέω σ' όλη μου τη ζωή. Αυτά που βαριόμουνα να ακούω πριν, τώρα τα κάνω εγώ. Κάναμε και πολλά γλέντια στις εξόδους μας, ταβέρνα, ρετσίνες. Είχαμε δηλαδή και αρκετές καλές στιγμές.

Βέβαια αυτά δεν ισχύουν για όλους τους φαντάρους. Αυτά είναι κυρίως για μας που υπηρετήσαμε στην παραμεθόριο, στον Έβρο και μέχρι τη Δράμα. Από κει και πέρα, οι περισσότεροι έκαναν μεγάλη ζωή, αραλίκι. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κάποιος έκανε 12 μήνες στο μέρος του που δεν είναι και παραμεθόριος και ήταν και συνέχεια έξω. Αλλά δε μας πείραξαν ποτέ αυτά, γιατί εμείς πήγαμε εκεί που μας στείλανε, κοντά στην πινέζα του χάρτη, και δεν βάλαμε τον μπαμπά να κάνει κάποιο τηλέφωνο κάποιο φίλο του με διασυνδέσεις, γιατί δε φοβόμασταν να υπηρετήσουμε εκεί στα σύνορα. Αντιθέτως για τους περισσότερους από μας ήταν τιμή. Και κάποιες στιγμές έφτασα σε σημείο να ανατριχιασω όταν έκανα παρέλαση στο Διδυμότειχο μπροστά σε κόσμο που μας θαύμαζε και μας χειροκροτούσε και όταν ήμουν σε άγημα για τη σημαία στο κέντρο του Διδυμοτείχου και η στρατιωτική μπάντα έπαιζε τον εθνικό ύμνο. Δε λέω τίποτα άλλο.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί μέσα στο στρατό όσες ασκήσεις κι αν κάναμε, όσες σκοπιές κι αν κάναμε, όσες αγγαρείες κι αν κάναμε, δεν είχαμε ευθύνες. Καλοί πολίτες...

(Αφιερωμένο σε όλες τις σειρές μου για όλες τις άσχημες και όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί)