Μια μεγάλη βραδυά του ελληνικού ποδοσφαίρου που πολλές ομάδες θα ονειρεύονταν. Μια από αυτές τις βραδυές που ζούμε όχι και τόσο συχνά εδώ στην Ελλάδα. Ήταν 22 του Νοέμβρη το 2006. Μια ωραία μέρα με καλό καιρό. Το γήπεδο συνεχώς να γεμίζει από κόσμο που ήρθε να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο. Περίπου 65,000 κόσμος που μαζεύτηκε απ' όλη την Ελλάδα. ΑΕΚ - Μίλαν. Μια Μίλαν που την προήγουμενη χρονιά είχε φτάσει στον τελικό της μεγαλύτερης διασυλλογικής οργάνωσης.
Ακόμα πριν την έναρξη του παιχνιδιού υπήρχε μια αισιοδοξία στα πρόσωπα των φιλάθλων. Μια ωραία ατμόσφαιρα. Αυτό ήταν και από τα σημαντικότερα, πολλά παιδιά στο γήπεδο, γυναίκες και οικογένειες. Όχι χούλιγκαν. Κάτι σαν γιορτή, λίγο σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα.
Η Μίλαν είχε μερικές ελλείψεις, αλλά τι να πεις όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια ομάδα με Maldini, Kaka, Inzaghi, Seedorf, Pirlo, Dida και άλλους. Μεγάλες στιγμές για όλους. Μεγάλη ικανοποίηση να παρακολουθείς τον Kaka να παίζει. Για μένα ο μεγαλύτερος παίκτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Η ΑΕΚ σαφώς κατώτερη σαν όνομα και έμψυχο υλικό.
Οι πιθανότητες για κάτι καλό δεν ήταν και οι καλύτερες. Το παιχνίδι ξεκίνησε καλά. Αν και μπήκε δυνατά η ιταλική ομάδα, οι δικοί μας ισορρόπησαν και κάπου στη μέση του ημιχρόνου, μπήκε το γκολ. Απλά δε μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε και δικαιολογημένα. Παρόλη την πίεση της Μίλαν και έχωντας σε μεγάλη μέρα τον τερματοφύλακά της η ΑΕΚ κατάφερε να κρατήσει το 1-0 και να φύγει νικήτρια, σε ένα ιστορικό ματς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου