Μια από τις μεγάλες αγάπες των Ελλήνων, το ψήσιμο στα κάρβουνα. Πιστεύω ότι οι ξένοι θα ζήλευαν εάν γνώριζαν περί ψησίματος. Και δε μιλάμε για μπάρμπεκιου σαν αυτά που βλέπουμε σε ταινίες του Hollywood αλλά για μια ιεροτελεστία. Μια ιεροτελεστία που περιγράφεται πλήρως και συνοδεύεται με λέξεις όπως γλέντι, πανηγύρι, αργία, Πάσχα, Τσικνοπέμπτη (καθώς πλησιάζει σε 2 μέρες), κοκορέτσι, λιπαρά, κάρβουνα, τσικνίλα, καπνίλα, φαγοπότι, τσιμπούσι, χοληστερίνη (για μετά το ψήσιμο) κτλ.
Συνηθίζεται σε όλες τις γιορτές και τις αργίες και κυρίως όταν μαζεύονται τα σόγια. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό και σύνηθες. Και μιλάω από προσωπική πείρα. Δε νοείται να μαζευτούν αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι, θείες, παππούδες, γιαγιάδες και να μην ανάψει σχάρα. Σε τέτοιες περιστάσεις καταργούνται και οι δίαιτες και τα λαχανικά και τα υγειινά φαγητά. Πολύ απλά εμείς οι Έλληνες γιορτάζουμε πολύ συχνά. Ίσως είναι μια καλή διέξοδος από τα καθημερινά προβλήματα.
Υ.Γ. 1 ... ένας καλός και συνειδητοποιημένος ψήστης προτείνει ούζο ή τσίπουρο και μεζεδάκια, όπως ντομάτα, αγγουράκι, αλμυρά, τυράκι, καυτερή πιπεριά, ψωμάκι κατά τη διάρκεια του ψησίματος καθώς και τσιμπολογήματα, πάντα με τη συνοδεία κατάλληλης μουσικής.
Υ.Γ. 2 ... μαζί με τα ψητά πάντα πηγαίνει και μια τηγανιά χοιρινό, ακόμα και κοτόπουλο (πιο σπάνιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου