Ρεμπέτικο τραγούδι

Η ιστορία του ρεμπέτικου ξεκινάει από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τα πρώτα ρεμπέτικα αναφέρονται σε παραβατικές πράξεις και ερωτικές σχέσεις. Στα μέσα του '30 εμφανίζονται σημαντικοί συνθέτες, όπως Βασίλης Τσιτσάνης, Μανώλης Χιώτης και Μάρκος Βαμβακάρης. Στη διάρκεια της κατοχής επιβάλλεται η λογοκρισία, οπότε και εκλείπουν τα "απαγορευμένα", τα οποία μιλάνε για χασίσι, τεκέδες και ναργιλέδες. Στις δυο επόμενες δεκαετίες εμφανίζονται και άλλοι σημαντικοί συνθέτες, όπως Γιώργος Μητσάκης, Γιάννης Παπαϊωάννου καθώς και νέοι τραγουδιστές, ο Στέλιος Καζαντζίδης ,ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Σωτηρία Μπέλλου.
Στα μέσα του '50 οι περισσότεροι ερευνητές τοποθετούν το θάνατο του ρεμπέτικου. Τη δεκαετία όμως του '60 νεκρανασταίνεται. Οι δισκογραφικές εταιρείες αρχίζουν εκ νέου να ηχογραφούν ρεμπέτικα. Παράλληλα διοργανώνονται ρεμπέτικες μουσικές βραδυές, κυρίως από φοιτητές. Το 1984 πεθαίνει ο Βασίλης Τσιτσάνης και η κηδεία του γίνεται δημοσία δαπάνη. Το ρεμπέτικο καταχωρίζεται ως έγκυρο μουσικό είδος σε έγκυρα διεθνή εγχειρίδια μουσικολογίας.
Μερικοί υποστηρίζουν πως το ρεμπέτικο πέθανε. Κάποιοι όμως λένε, πώς μπορεί να θεωρηθεί νεκρό ένα είδος τραγουδιού το οποίο τραγουδιέται ακόμη;